książka, zdrobniałe (dziś bez tego wedle trybu polskieg

książka, zdrobniałe (dziś bez tego wedle trybu polskiego, 'duchowny', znaczenia) od księga, nieznanego zaś zdrobniałe kunigaj(ksz)tis 'ksią­ poprzedniej mowie, co tylko liczby mno­ żę'). Z niem. kuning (niema tego giej używała: »pierwsze księgi Moj­ w gockiem), 'Kónig', od kuni, 'kró­ żeszowe*, 'pierwotna księga Mojże­ lestwo', właściwie 'ród'. Do dziś na sza', więc dodatkowo u Mickiewicza: Rusi i Bałkanie kniaź, serb. knez *księgi narodu i pielgrzymstwa«, (knezić, 'syn księcia'), 'książę'; u Cze­ 'książka'. Wyłączną niegdyś ilość chów, jak u nas, kniez, 'ksiądz', i nie mnogą (dodatkowo w 16. w.!) tłuma­ tylko Bolesław Chrobry, jak kro­ czy początek słowa. Księgi rozponika Galla twierdzi, taką nazwą du­ dobniła polszczyzna z *knięgi, tak chownych uczcił; zwykłą tytulaturę samo jak księdza z *kniędza (na­ średniowieczną, dominus dla kleru, stępstwo dwu nosowych uchylono, tak przetłumaczyli Czesi, i Polacy początkową w ś odmieniając); *knięgi za nimi, nie znając innej. polskie zaś, to cerkiewne knigy (samogło­ ksiądz powstało z *kniądz, tak ska przyrostkowa obojętna, * albo ę); samo jak księga z *knięga, poprzez ę tylko my mamy (oraz u Czechów rozpodobnienie dwu brzmień noso­ obok kniha jest knieha). Knigy wych, czego u pozostałych Słowian nie­ znaczyły 'litery', 'pismo', wkońcu ma. Wołacz księże skrócono w ksze, i 'książkę', i dlatego nie znały liczby »ksze opacie*, stałe w wieku 16., }>GÌed.(ksiega, kniha, to nowotwory); 278 ksieniec — ku K poszły od kna {kim, p. knieja); dziś u Czechów ogólne, u nas za­ były ponieważ niegdyś 'odrzynkami pomniane. czy ucinkami', znaczonemi dla loso­ kto, ktoś, ktokolwiek, narzeczowe wania i wieszczenia, podobnie jak chto, fto i , z przestawką, tko (juź bukwy. Rzadki przyrostek -g spo­ w 16. w.), zaimek pytajny męski; tykamy w podobnej postaci-znacze- pierwszemu przypadkowi dodano -to, niu w skriżal, krąg, kryha (mało­ odpadające w dalszych: kogo, komu, rus.). Wszelkie zakusy, by odebrać kim (tak samo dodaje się -to w nijaSłowianom księgi i wywodzić je kiem czto na Rusi, co u nas zanikło, z Chin czy Babilonu, zupełnie za­ p. co; Litwin zachował pierwotne kas, wiodły. Pomijam księgarza, księ­ 'kto?'); któż, któżkolwiek; ktobądz. garnię, książnicę i księgozbiór ('bi­ kondycji żeńskiej niema u Słowian blioteka'); księgi i 'część żołądka (Litwin ma, ka, 'która?'), ani liczby u przeżuwających', dla podobień­ mnogiej. Pytajnik to aryjski, ind stwa do kart książkowych; stąd kas, kā, łac. qui, goc. hvas, 'kto?', księgosusz, o 'zapaleniu błon ka­ Staroniem, hwaz (was), 'co?'; pień nału pokarmowego'. sam (k-) w najrozmaitszych przy­ ksieniec, 'wnętrzności rybie', »Jo­ słówkach, por. kiedy, ki, kok, kędy, nasz w ksieńcu wielorybim*; tak gdzie, koli, kam, gdy. zowią i 'część żołądka u bydła' (p. który, dawniej i klery, narzeczo­ księga); u Czechów ksenec 'młode wo od 16. w. chtóry, chtery, chterny